Tanzania en Zambia. 29-10-2020 tot 15-11-2020. Na een rustige nacht bij Hotel Kibu dalen we de heuvel weer af en gaan verder om de berg Kilimanjaro. De berg is nog steeds niet in zicht, dikke bewolking rond de top. We proberen hier en daar geld te pinnen en een internet kaartje te kopen maar niets werkt. De weg rond de berg is voor het grootste gedeelte al asfalt en het laatste stuk grondweg is goed. We gaan door kleine armoedige dorpjes waar de mensen van veeteelt leven en door een groot stuk bos waar regelmatig gekapt wordt maar ook nieuw wordt aanplant. Aangekomen bij de Simba Farm krijgen we stroom en kunnen weer schoon water tanken. Er is nog een auto met toeristen uit Italië en Israel.

Arend zet hier de nieuwe schokbrekers onder de truck en ook wordt het rek op de cabine weer vast gelast. Hier horen we ook dat we geen internet kaartje hoeven te kopen want je kunt tot 11/11 niet registreren en in verband met de verkiezingen liggen de social media er uit. Als we dan verder naar Arusha rijden zien we de toppen van de Kilimanjaro en ook die van Meru..... ja ja dat ziet er mooi uit!

We rijden van het ene naar het andere adres om schokbrekers voor achter te kopen maar helaas niemand die kan helpen. Nog wat groente kopen bij de SimbaFarm winkel in de stad en dan op naar de Snake-Farm.

Hier de ruitenwisserbladen vernieuwd en de was gedaan. Hier treffen we dezelfde auto weer met toeristen. De volgende dag rijden we richting Dodoma. Het eerste stuk gaat nog over de Masai steppe, maar er zijn niet veel Masai onderweg met hun kuddes vee. Net voor de stad Makuyina is een weegbrug die we zoals gewoonlijk voorbij rijden. Die keren dat we netjes langs zijn gereden werden we doorgewuifd en was het niet nodig. We vervoeren geen vracht.... Maar de ambtenaar hier dacht daar ga ik achteraan en houd ons 10 km verder staande. We moeten toch wel over de weegbrug, nou jaaa. Ok we gaan mee terug en met het gewicht is niets mis. Maaaar we zijn doorgereden en dat is een misdrijf. We kunnen vertellen dat we altijd doorgestuurd zijn en ons verteld is dat het niet nodig is maar deze meneer wil geld zien. Volgens zijn papieren moeten alle trucks boven de 6,5 ton over de weegbrug en op doorrijden staat een boete van $ 2000...........slik. Dat is onmogelijk zoveel $ hebben we niet. En door de verkiezingen kunnen we nergens pinnen....... Uiteindelijk uitgekomen op $ 50. De geboden 20 was echt niet voldoende ☹. Dit was het gentleman’s agreement....... Gauw verder voordat hij zich bedenkt. De volgende weegbruggen zijn voor ons ook al is het onzin. De weg is heel goed maar wel met veel stukken waar je maar 50 km mag rijden en overal politie met laserguns.....Het landschap is afwisselend droog als de Masai-steppe, naar vruchtbare grond waar mais, suikerriet en bananen wordt verbouwd tot weer dor en droog waar alleen wat graatmager vee rondloopt en armzalige hutjes staan. Dodoma lijkt in geen enkel op zicht op een Hoofstad. Er loopt een mooie asfaltweg door heen en er staan een aantal mooie huizen maar heeft verder geen uitstraling. Even buiten Dodoma vinden we een mooi plekje ver genoeg van de hoofdweg om te overnachten.

Er komt een jongen langs en heel veel parelhoenders en daarna is het rustig. Ook het trajekt Dodoma naar Iringi is mooi, ook afwisselend landschap. De weg slingert door de bergen, hoogste top was 1870 meter en door en langs een park waar een paar baboons langs de kant van de weg zitten. Er is ook een streek waar veel baobab bomen staan, nog niet zoveel bij elkaar gezien. Geen weegbruggen in dit stuk en ook veel minder politie. De weg is goed met 2 bypasses waar aan bruggen wordt gewerkt. Een prachtig gezicht zijn de Jacaranda en Flamboyant bomen die overal in bloei staan. Iringi is wel een leuke stad schijnt de koudste stad van Tanzania te zijn op een hoogte van ongeveer 1560 m. Nog een uurtje richting Mbeya en zoeken dan weer een plekje voor de nacht. Dit keer aan het meer Nzivi waar een aantal herders komen om hun vee hier te laten drinken. Er is wel wat meer verkeer op de weg naar Mbeya maar meer vervelender zijn de vele bumps en 50 km stukken waar geheid de politie staat met hun lasergun. Ze staan net buiten de einde 50km borden en onderaan heuvels. Of je geeft te vroeg gas of remt te laat als je naar beneden zoeft. Offff misschien geen brandblusser. Mis, geen geld voor jullie vandaag. 1x onterecht aangehouden, er kwam geen foto waarop de overtreding te zien was. We tanken nog vol in Mbeya waar we nog met de visa kaart kunnen betalen en dan richting de grens waar we om 14.15 uur aankomen. Prachtig nieuwe gebouwen en een one-stop borderpost. We kunnen met de corona test uit Kenia, Mombasa over de grens, deze is 14 dagen geldig. Alleen geen enkele aanwijzing wie, wat en waar. Voor we het weten zijn we al op de Zambia kant.... Dan eerst maar naar immigratie. Er komt zo’n “helper” bij ons en verteld wat we allemaal moeten doen, maar dat weten we wel de vraag is voor ons waar. En hij brengt ons keurig naar alle loketten. Voor uitstempelen van het carnet moeten we terug lopen naar de Tanzaniaanse kant van de grens.... dit zit nog niet samen i.v.m. corona zeggen ze..... En dat is er helemaal niet volgens de president van Tanzania ☺. Op 5/11/20 na 1,5 uur staan we kant en klaar in Zambia.

Hier worden de coronamaatregelen wel nageleefd. De klok kan een uur terug in de tijd en nadat we nog wat geld gewisseld hebben gaan we richting Mbale. Het is hier heel rustig op de weg en we vinden hier een vrij plekje in een afgraving. Na een rustige nacht, geen wind, geen water en geen mensen en alleen een paar vogeltjes in de morgen gaan we verder naar Mbale. Hier kunnen we pinnen en een internet kaartje kopen, nog wat groente op de markt gehaald en dan op naar Lake Tanganyika.

Dit meer is het diepste (1.470 m) van alle meren die in de Rift vallei liggen en is ongeveer 34.000 km2 groot. Bij Mpulungu vinden we onderdak bij Tanganyika Science Lodge. De weg is nog steeds asfalt behalve de afslag naar de Lodge, die uit stenen, keien en zand bestaat. Hotsend en botsend komen we beneden bij de lodge aan waar we net onder de bomen door kunnen naar een plekje bij het meer. De familie hier hebben vis gevangen en komen vragen of we ze ook willen kopen. De vis ziet er goed uit en zij maken de vis panklaar en lekker dat ie was!

Aan de waterkant loopt een water monitor lizzard voorbij en moet het bijna met de dood bekopen. Er wordt met stenen en stokken naar het dier gegooid om hem op te eten...... Maar het beest is sneller en verdwijnt weer in het meer. Het is 7 uur als we richting de Lumangwa watervallen rijden. Een weg met afwisselend asfalt en grondweg. De eerste grondweg is nog wel te doen maar na de stad Mporokosa tot aan de watervallen is het bar slecht gesteld met de weg. De laatste 35 km ook nog dikke regen en onweersbuien waardoor de diepte van de gaten in de weg niet meer te zien zijn. Een paar keer vallen we in een diep gat......... Op het laatste stuk staan overal kinderen langs de kant te schreeuwen en duimen omhoog als we langs komen zelfs volwassenen doen hier aan mee. Heel bijzonder. Langs de weg bestaat de begroeiing uit kleine boompjes en struiken. Vaak al eens afgebrand om er mais te kunnen verbouwen. Maar op de zwart geblakerde stronkjes groeien toch weer nieuw loten en blaadjes. Het lijkt er op dat ze de grond niet zo lang kunnen gebruiken. De huisjes zijn hier kleine vierkantjes, de één wat groter dan de ander en sommigen hebben de muren versierd met verf of stenen. Een enkeling heeft zelfs een veranda. Je ziet zelfs af en toe een klein tuintje voor het huisje. Bloemen en kruiden in een afgedankte plastic container. Veel huisjes hebben nog rieten daken en de rest heeft blik. Ook zien we dat ze vaak kleine zonnepaneeltjes hebben.De akkers liggen al klaar voor de regen die moet komen.

Een enkele familie heeft een paar kippen en geiten. Koeien zien we niet in dit gedeelte. Verder is er weinig activiteit in de dorpjes. We zien bij de wat grotere dorpen overal blauwe blikken huisjes staan die een maalderij hebben voor het mais en die ook op zonnepanelen werken.

Bij de waterval is het heel rustig, wij zijn de enigste bezoekers. De waterval zelf heeft heel veel kabaal maar ziet er mooi uit. Regenboogkleuren als de zon op de juiste stand in het water schijnt. Prachtig! De volgende dag relaxen we wat en maken een tochtje van een paar km op de motor naar de Kabwelume watervallen in de Kalungwishi rivier. Deze zijn ook schitterend.

Aan het einde van de dag maken we kennis met Esther en Thomas Morf. Zij zijn onderweg naar Tanzania. Wij gaan verder naar het zuiden. Na 50 km grondweg krijgen we weer asfalt en vanaf Mbereshi volgen we de rivier Luapula die de grens met Congo vormt. Eerst nog wat groene struiken maar hoe verder we komen hoe droger het wordt en weinig begroeiing meer. Armoedige huisjes maar in elk redelijk dorp hebben ze een watertap. Er worden meer geiten en kippen gehouden en er wordt cassave in plaats van mais verbouwd. De cassave wortels liggen te drogen. Ook is er een groot aanbod van rijpe mango’s en groene kool. We overnachten in Samfya bij Christofer aan het Bangweula meer. De weg van Samfya naar Kabwe is goed. Hier en daar wat potholes maar ok goed te doen. Er is maar weinig verkeer. Deze weg gaat ook door een stuk moerasland. In het overgebleven water leven nog wat vissen in de modderpoelen die door de daar wonende mensen (in huisjes van plastic zeiltjes) opgezocht, gerookt en te koop aan geboden worden........Het ziet er niet uit. Op dit stuk zien we weer eens wat vogels met lange staarten........... rond vliegen. Tot nu erg weinig vogels gezien/gehoord. Na het moeras wordt de wereld weer wat groener. Op de T2 naar Lusaka wordt het wat drukker met vrachtverkeer maar nog steeds goed te doen. Af en toe zitten er wel behoorlijke diepe sporen van gesmolten asfalt in de weg. Het eerste stuk van de weg is ook nog wat smal, er is weinig ruimte om uit te wijken. Je kunt elkaar nog goed passeren als je goed op de kant rijd. Er is één truck die maar wat midden op de weg blijft rijden en z’n lading zit zo scheef geladen dat hij één spiegel niet eens kan gebruiken. We toeteren stevig als we willen passeren en hij gaat aan de kant. Als we voorbij zijn horen we wat gerinkel maar zien niet waar dat vandaan komt en toeren verder. Het is nog vroeg als we bij Forest Inn aankomen en we besluiten om maar door te gaan naar Kabwe. Bij de volgende politie checkpunt worden we staande gehouden. Arend moet even meekomen want we hebben een ongeluk veroorzaakt en hij moet naar de gevangenis..... Wij weten van niets, niemand geraakt dus wat is er aan de hand? Blijkt dat de spiegel van de vrachtwagen die we toeterend voorbij gingen eraf is gevallen, is blijven hangen achter het achterste randje van de opbouw...... Dus dat was het gerinkel...... Hij weer teveel naar rechts en wij wat te snel naar links...... We weten het niet, hebben verder niets gemerkt. Eerst moet er gewacht worden totdat de chauffeur van de truck komt maar dat kan nog wel even duren. Politie zegt dan dat het waarschijnlijk z’n eigen schuld is en als we hun een drankje geven kunnen we weer verder......... We gaan door tot de afslag naar Kabwe en Lusaka. Hier staan weer grote borden dat alles boven 6,5 ton naar de weegbrug moet en we gaan voor de zekerheid toch maar langs. Daar vraagt een chauffeur wat we daar doen, jullie zijn een rijdend huis en hebben geen vracht, ja dat vinden wij ook maar hebben andere ervaringen. We worden door gewuifd als we op de brug staan. Nog 70 km naar de overnachtingsplek bij de golfbaan in Kabwe.

De golfclub bestaat al sinds 1913 en zo ziet het er ook nog uit, zowel van buiten als van binnen. Er wordt nog steeds golf gespeeld. Na middernacht worden we regelmatig wakker getoeterd door de treinen die door de stad rijden en bij elke overgang zeer luidruchtig te keer gaan alsof er ik weet niet hoeveel mensen op de rails bivakkeren. Ook het laatste stukje naar Lusaka is veel rustiger dan de laatste keer dat we hier waren. Veel minder vrachtwagens. Zambia is in recessie! Even wat boodschappen gedaan en dan door naar Pioneer Camp. Kan hier nog snel even wat wassen want er is alweer regen voorspeldt. Alles net op tijd droog voor de bui losbarst. We zijn hier niet de enige gasten, er komt ook een groepje motorrijders kamperen. Leuke campsite maar we willen ook nog naar “Lukasa” die aan de andere kant van de stad ligt.

We gaan nog even bij het General Hospital aan om te vragen of ze in Livingstone ook Covid testen doen en volgens hun is dat het geval. Nog even bij Wanderer Camp gekeken maar dat is nog steeds een bouwput. Door naar Lukasa Camp, ook een prachtige campsite waar we alleen vertoeven. Het is weer bewolkt en niet erg warm dus het zwembad blijft ongebruikt behalve dan dat de hond er graag in zwemt ☺. De volgende dag gaan we verder naar Livingstone. De weg is goed en behalve dat er wat drukte in de dorpen is daar buiten bijna geen verkeer. De kuddes vee zijn hier niet zo groot. Het is weer een armoediger streek. Voor we de stad bereiken hebben we nog een aantal stevige regen en onweersbuien. We zijn mooi op tijd in de stad en gaan eerst maar even bij het General Hospital aan om te vragen wanneer we een test kunnen doen. Voor je het terrein op mag moet je je eerst melden bij de covid straat/gebouw. Hier wordt je temp gemeten en vragen ze wat je komt doen voordat ze je een gatepass geven. We kunnen nu de test laten doen. Eerst betalen bij de administratie, dan kopie laten maken van betalingsbewijs (in de stad) dan weer terug naar het testgebouw. En er wordt alleen een monster van het slijm uit de neus genomen. Hoewel we het idee hebben dat ze op zoek zijn naar de hersenen...... ☺ Morgen om 15.00 uur de uitslag bij het lab ophalen. We gaan naar Maramba Riverlodge waar we de achteringang moeten gebruiken, we passen niet tussen de bomen door en het is overal nogal blubberig. Maar het hangslot wil niet open, ook al een poos niet gebruikt. Na een half uur klungelen en tig keer een andere sleutel willen proberen wijken we maar uit naar de buurman de Vic Falls Waterfront Lodge/Camp. Hier hebben we ook een mooi plekje en zijn ook hier de enige gasten. In het restaurant is wel een gezellige drukte, veel lokalen die hier wat komen drinken en/of eten. Dus doen wij dat ook maar. Lekkere snack en pizza. In de morgen doen we wat klusjes. Arend checkt de bouten na alle activiteiten met de veren en schokbrekers en komt er dan ook achter dat we de stootbalk achter de truck missen.......maar hoe lang al???? Op de slechte weg naar Lumangwe Falls verloren toen we in de diepe gaten stuiterden??? Één ding is zeker, hij is weg maar we kunnen hier wel zonder. In de middag terug naar de stad, even vol tanken en dan naar het ZH maar de uitslag is er nog niet. Dan eerst maar boodschappen doen. Het is duurt nog even voordat er wat actie komt bij het Laboratorium. Eerst kunnen ze de test gegevens niet vinden, wordt er gebeld met andere lab die moet hun vertellen waar ze het kunnen vinden en hoe uit te printen. Maar we hebben de uitslag en geen covid opgelopen. Maar nog geen certificaat, we moeten eerst weer terug naar testgebouw en die moeten vertellen waar we het certificaat moeten halen. Blijkt dat je naar het District kantoor van de volksgezondheid moet om een certificaat maar vertellen er niet bij dat die mensen normaal niet in het weekend werken. Snel in de truck en gas geven misschien zijn we nog op tijd. 16.30 en we zien de dames net afsluiten..... Uitleggen wat en waarom we een certificaat nodig hebben en gelukkig snapt ze de noodzaak en belt met de betreffende ambtenaar. We krijgen zijn nummer en maken een afspraak bij de grens met Zambia/Zimbabwe waar die meneer op dat moment is. Als de meneer ook gearriveerd is haalt hij certificaten uit de kofferbak, vult ze in en klaar, de nodige stempels staan er al op. Hartelijk Dank. En we zijn net voor donker terug op de campsite. De volgende dag vroeg op want de weg naar de grens met Namibië schijnt een “mission” te zijn volgens Robinson, wat voor ons gewoon een slechte weg heet.

De eerste 60km zijn goed, maar wat daarna komt is een drama. Er zitten zoveel gaten in en naast de weg dat je ze niet meer kunt ontwijken. En je sukkelt dus van het ene naar het ander gat...... Er is hier net een bui geweest dus alle gaten vol water en maar afwachten hoe diep je gaat..... En net als we denken dat dit wel snel mag verbeteren komt er een nieuw stuk asfalt weg voor de laatste 40 km. Wij blij!!! Het uitstempelen gaat heel snel nadat ze gecheckt hebben of we een geldige covid test hadden. Dan naar de andere kant, hier wordt de temperatuur gecheckt, de covid test bekeken, de auto ontsmet, vragenlijst invullen en dan mag je naar immigration. De road tax betalen, carnets instempelen als de heren terug zijn van de lunch en we rijden op 15-11-2020 Namibië binnen.

Veel leesplezier!