Overnachten bij de waterval van Bafilo in Togo, 8 april 2017.

In Kumasi gaan we nog even de stad in, het is maandag en het is nu overal een drukte van belang. Nog even over de markt er is vast nog wel een stofje..... s’Middags vertrekken we uit de stad en gaan richting Lake Bosumtwe.

 Dit meer is ontstaan door een inslag van een meteoriet en is 86 meter diep en omgeven door groene heuvels. Tot aan het meer hebben we min of meer asfalt maar bij het meer gaat dit over in  een zandpad waar we net oppassen en we al hobbelend bij Villa Cocoa aankomen waar we voor de deur kunnen parkeren. We kunnen heerlijk in hun tuin zitten lezen of in de hangmat liggen te soezen.

De volgende dag weer verder langs het zandpad  en door de begroeiing wordt het steeds smaller en er komen ook behoorlijk gaten te voorschijn. In het laatste dorp voor we weer op een bredere weg komen moeten de elektriciteitsdraden omhoog gehouden worden en hebben we een nauwe passage tussen de huizen door. En daar zit dan ook nog een behoorlijke kuil waardoor de bak gaat kantelen en net tegen de dakplaten van het huis komen......

Maar dat vindt niemand een probleem. De platen staan nu een beetje krom maar zijn nog heel. Dan moet er nog een berg beklommen worden met een paar haarspeldbochten die we net door kunnen komen en ons door weelderige groene beplanting moeten worstelen.  Eenmaal weer op een grotere weg moeten we eerst de bovenkant van de truck weer vrij maken van bladeren en takken die zijn afgebroken.

 We zien bij het meer maar ook onderweg  dat veel projecten door Duitsland worden of zijn uitgevoerd. Pompen, schooltjes en mini hospitaaltjes.  Dan de weg naar het Nationale Park Katum. Die is hier en daar van asfalt of wordt een zandweg of asfalt met grote gaten. Sommige stukken zandweg zijn beter begaanbaar dan de stukken met asfalt. Maar het is hier gelukkig overal groen. De goudzoekerij is niet tot hier doorgedrongen. Bij het park kunnen we overnachten op de parking. Onderweg door de dorpjes zijn er mensen die naar je schreeuwen van Hé en dan niet op een vriendelijke of verbaasde manier zoals we dat in andere landen gewend waren. De mensen zijn hier zo wie zo wat luidruchtiger. En ook staat op elke hoek van de straat zowat een pastor of dominee te orakelen, die gaan toch te keer.....Lijkt op hersenspoelen!  Ook hebben ze hier politiecontroles maar die zijn meer nieuwsgierig dan vervelend. Om half vijf de volgende morgen gaat de wekker want we gaan om vijf uur een nachtwandeling maken en dan door naar de canopy trail.

We zien een paar Colobus apen en een eekhoorn....verder is het erg rustig in het bos. De canopy wandeling gaat over zeven bruggen die zo’n 30 meter boven de grond hangen en we tussen de groene boomkruinen door kunnen wandelen. We horen en zien een paar vogels maar door alle dagelijkse drukte die hier heerst zijn de beesten wel verdwenen. Er komen heel veel schoolkinderen die natuurlijk niet stil over de bruggen lopen. Maar zo vroeg in de morgen is er nog niemand en is het leuk om te doen. Na de wandeling nog maar wat ontbijten en dan richting de kust. Via Cape Coast naar Elmina waar we terecht kunnen bij Stumble Inn Camping/ Guesthouse.

Mooie plek aan de zee. Je kunt hier niet zwemmen want er is een sterke onderstroming die je meesleurt. De motor wordt weer eens tevoorschijn gehaald en dan op naar Elmina om het St. George’s Kasteel te bekijken wat in 1482 door de Portugezen is gebouwd. In 1637 door de Nederlanders ingenomen en was het hoofdkwartier van de West Indische Companie.

Toen de slavenhandel de goudhandel begon te vervangen is het kasteel nog uitgebreid en heeft het de nodige aanpassingen gekregen om de slaven te huisvesten totdat ze werden afgevoerd via de “Door of No Return” . Ja de Nederlanders waren ook geen lieverdjes.....

In 1872 is het door de Britten ingenomen. Nog wat rondgewandeld op de Vismarkt en in de haven de mooie vissersboten bekeken, nog wat groente en fruit gekocht en rap terug want het wordt alweer heet en zijn we al weer half uitgedroogd......

  We gaan weer verder richting Accra, de weg is goed en er zijn weinig politiecontroles. Hier en daar nog kleine palmolie en bananen plantages en ananaskwekers. Het verkeer valt nog steeds mee ook al komen we in de buurt van Accra. Maar voor vandaag is het weer genoeg en we vinden een mooie plek bij Gomoa Fetteh. We staan naast een enorm huis/paleis van een president van Burkina Faso aan de kust. Volgens een inwoner die aanbied om kokosnoten voor ons uit de boom te halen is die man hier nog nooit geweest, nadat het is gebouwd 18 jaar geleden en raakt het huis al in verval. Hoezo geld verspillen van de burgers.....      Na een rustige nacht met een ruisende branding op de achtergrond gaan we naar Accra. Het is nog een 20 km en we komen al heel snel in een “Go Slow” terecht. Maar zodra er dubbele rijbanen komen wordt het al beter en als je dan ook nog kiest voor de snelweg dan is het weer rustig. Men rijdt hier wel sneller en er wordt links en rechts ingehaald..... We zien een groot winkelcentrum opduiken met een Shoprite in de Mall daar moeten we naar toe. Er zit zowaar ook een kapper die ik met een bezoekje vereer.

Er worden geen haren geknipt maar de tondeuse doet hier goede zaken. Het haar is in ieder geval weer kort. Het guest house waar we naar toe willen bestaat al niet meer en we parkeren bij restaurant Next Door wat ook een bungalowtjes verhuurd aan de kust. Aan het eind van de middag komen er een paar Duitsers een praatje maken en nodigen ons uit voor een drankje met hun Ghanese vrienden. Het is een gezellige bedoening en we krijgen een adres waar we goed kunnen staan bij de Akosombo Dam.  Hier gaan we de volgende dag naar toe via de N4 en de N2. Het is een mooie groene route met veel dorpjes en bananenplantages. We krijgen een mooie plek bij Aylos Beach Resort aan het Voltameer. We maken een motor tochtje want een bezoek aan de dam is wel erg duur en slaan we maar over. Als we s’avonds in hun restaurant zitten te eten hebben we weer een fikse bui. Het regenseizoen is wat vervroegd. Over de Adome Hangbrug gaan we naar de Volta regio. In Wusuta kijken we of we Luca ook kunnen vinden maar die is net vertrokken naar Ho dus dan maar door naar de Wli watervallen.

De Waterfall Lodge is dinsdags gesloten dus daar kunnen we nog niet terecht. Bij de tourist-office mogen we de nacht wel doorbrengen en dan kunnen we morgenvroeg eerst de wandeling naar de watervallen doen. We krijgen een gids mee die onze rugzak met water draagt. Maar het blijkt dat de wandeling meer klimmen is dan wandelen, de stappen die je moet maken zijn erg hoog, het is een mooie maar zware route. Als we naar 3 uur klimmen dan eindelijk naar beneden mogen is het zomogelijk nog moeilijker.

Even bijkomen bij de hoge waterval die prachtig is en dan moeten we eerst toch nog weer omhoog. Met knikkende en zwabberende knieen en hangend op een stok kom ik weer beneden bij de lage waterval. Arend z’n knieen zijn wat sterker... Hier eerst maar even rusten, de gids laat ons hier achter we kunnen nu niet meer verdwalen.  Dan nog een drie kwartier over een redelijk vlakke weg en we zijn weer bij de truck. Deze gestart en naar de Waterfall Lodge gereden waar we snel douchen en de rest van de dag ergens hangen. We blijven nog maar een dag, kunnen de was doen en nog wat klusjes en verder wat luieren  want we hebben een spierpijn.......het tochtje naar de waterval was iets te veel van het goede.       Vandaag vroeg op want we gaan naar Togo. We moeten naar de kleine grensovergang Honuta want je kunt niet bij elke grensovergang een visum kopen.

De routeplanner geeft een prachtige route maar we lopen tot 2 keer toe vast in overhangende bomen en bamboo. Dan toch maar via de grote weg. Er komt eerst een grotere grensovergang en we vragen daar eerst maar eens, ze weten het niet en ik mag eerst wel naar de Togolese douane om te vragen of ze ook een visum afgeven, dus niet. Ze geven een paar posten waar we wel een visum kunnen kopen. Dan maar richting de stad Ho. Vanaf deze weg moet er een afslag naar Honuta komen en jawel die vinden we en uiteindelijk gaan we bij Shia over de grens naar Togo op 7 april. Alle handelingen verlopen weer prima en de mensen zijn zeer vriendelijk. Voor het visum moeten we pp 10.000 CFA betalen. De weg tussen de grenzen is meer een zandpad dan een weg en we zijn erg benieuwd hoe dit verder gaat.... Dit gaat over in een asfalt weg met veel gaten.

We moeten aan deze weg de douane zoeken want het carnet moet door hun worden gestempeld en na een paar km zien we een post. Deze jongens bellen met de baas en die brengt ons naar het hoofdkantoor een km verder. Ook hier weer erg vriendelijk en alles in no-time klaar. De dorpen hier zien er netter uit, huisjes beter afgewerkt, geen afval en rondom het huis is alles opgeruimd en niet zo rommelig als in Ghana. In Ghana was  ook bijna geen afval meer in de dorpen en steden.  De mensen zijn hier heel vriendelijk, als je door de dorpen rijdt is het lachen en zwaaien en schreeuwen niet zo als de Ghanezen. Het verkeer valt reuze mee, er rijden hier weer veel brommertjes. In Ghana gaat iedereen met de taxi of bus.  Bij Atakpamé is een parkje waar we willen overnachten maar het blijkt  nu een rustplaats/bedevaartsoord voor Katholieke Pelgrims te zijn. We mogen wel op het terrein overnachten maar passen niet door de poort.  Blijven voor de poort overnachten. Arend neemt een kijkje bij de mannen die bezig zijn een boom om te hakken en maakt een praatje met hun. Er moet gebouwd worden op dat stukje grond.

Volgens Arend kan de boom wel omver getrokken worden met de lier en stelt hun voor om dit te doen.  Dat lijkt hun een goed plan. Dus..........auto in positie, band wordt door iemand hoog om de boom vast gemaakt en aan het touw van de lier en dan is het moment daar.......... En het liertje is sterk, het is maar net op gang en daar komt de boomkruin al naar beneden. Een gejuich gaat op. Zelfs meneer pastoor is komen kijken en zegt dat wij door God en Maria gezonden zijn om hun hierbij te helpen.

Het wordt al snel donker en iedereen gaat naar huis, ook de kinderen die in grote groep voor de auto staan en van alles willen en wij kunnen in alle rust eten en overnachten. S’morgens vroeg staan er al weer kinderen op de uitkijk en hun aantal wordt groter totdat er weer iemand hun wegstuurt. Ontbijten en dan weer verder in Togoland. In Atakpame kunnen we even internetten en daar is ook de aansluiting  op de doorgaande route naar Burkina Faso. Hier is wel meer vrachtverkeer maar men rijdt hier wel redelijk. Tot nu toe weinig autowrakken gezien. In Ghana bleef het wrak liggen waar het lag.

De bruikbare onderdelen waren eraf gehaald en de rest blijft liggen. Onderweg zien we dat er veel teakhout wordt verbouwd en dat er onder anderen houtskool van gemaakt wordt. Zelfs de stammen hout zijn maat bij maat keurig vastgebonden.

De mensen zijn hier gewoon netter.  Verder zien we katoenplanten en veel Yam planten. Het is ook oogsttijd van de yamwortels langs de kant van de weg liggen tafels er vol mee.  Ook zijn ze hier met de weg bezig zodat we hier en daar een by-pass hebben over een zandweg. De busjes en vrachtwagens hebben hun vracht wel heel hoog opgestapeld  en sommige chauffeurs kunnen het inhalen niet laten en als je dan door een kuil naar één kant zakt is er kans op omvallen!  We maken nog een ommetje  naar Aledjo Fault, mooie route door berg, bos en door imposante breuk in de rots. Nog een stukje verder ligt Bafilo waar ook watervallen zijn. Hier overnachten we.