Kampala 1 maart 2020.

Rwanda 7 februari 2020, het land van de duizend heuvels met een prachtige asfaltweg, zonder bobbels en gaten. We kunnen het bijna niet geloven. Keurige goten langs de weg die niet vol zand, planten en plastic zitten zodat het regenwater goed kan worden afgevoerd. Het is overal groen van het gras, de bomen en planten. Tegen de hellingen wordt mais verbouwd en staan de bananen plantages. In de dalen wordt rijst verbouwd. 

 De huisjes zijn hier wat minder armoedig.  Maar waar je ook kijkt overal zie je mensen...... zo veel mensen. De fiets en de brommer zijn hier het vervoermiddel en niet te vergeten de benenwagen....

Er rijden enkele kleine busjes als openbaar vervoer en de grote lange afstandsbussen.  Vanaf de asfaltweg lopen er dus ook maar heel kleine paadjes naar de dorpen. Ze zijn zelfs te smal voor een personenwagen. De hoofdstad Kigali ziet er modern uit. Hier rijden ook veel personenwagens en zijn er meer straten voorzien van asfalt. Maar om een plek te vinden om te kamperen valt nog niet mee. Na drie mislukte adressen komen we uit bij het Hotel Palisse, het ligt aan de rand van de stad maar voor ons niet zo erg. We kunnen op de motor overal komen. We rijden wat rond door de stad en bij de La Galette kun je lekker brood en vlees kopen.

Ook brengen we een bezoek aan het Genocide Monument wat heel indrukwekkend is. Het is niet voor te stellen dat een bepaalde groep mensen bijna is uitgemoord in 3 maanden tijd en ook de mensen die daarop tegen waren of hulp verleenden. Er is nu geen sprake meer van Hutsi’s en Tutsi’s maar van Rwandezen die toch weer samen verder moeten in het land. Buiten de stad bezoeken we nog het Genocide Monument in Nyamata, in deze kerk werden alle mensen vermoord die dachten dat ze veilig waren. Ook in de wijde omgeving werden alle Tutsi’s en hun helpers vermoord. Het wordt hier heel hard tentoongesteld, je wordt er stil van.   Blijkbaar leert de mens weinig van de geschiedenis want ook in ons land en de omringende landen wordt er geroepen dat sommige groepen of geloven niet deugen of gewenst zijn....... Voor ons is het wel weer duidelijk waartoe dit kan leiden.

 Onderweg zien we overal veel water staan, mais velden staan nog blank en de rivieren stromen behoorlijk snel.  De volgende dag gaan we op weg naar Huye via de T7 wat een aardeweg is die redelijk en breed genoeg is alleen staat er na +/- 15 km dat de weg na 7 km gesloten is. Dat wordt omkeren en terug naar de asfaltweg. De zijweggetjes zijn te smal voor ons. Maar deze route door een stukje van de duizend heuvels is ook mooi. Buiten de steden is er maar weinig verkeer het zijn vooral fietsers en brommertaxi’s. De brommertaxi’s zijn geregistreerd en hebben allemaal een nummer. Ook is het verplicht om een helm te dragen, zowel de chauffeur als de klant.

In Huye bekijken we het Nationale Museum, dit is mooi opgezet en er is een leesbare tekst bij. We overnachten bij Nyungwe Nziza Eco Lodge. De asfaltweg slingert bergje op en af door het Nyungwe National Park. Dit schijnt één van de oudste stukken bos van Rwanda te zijn. Langs de weg staan bijna om de 500 meter een paar soldaten, er staan straatlantaarns en in sommigen zitten zelfs camera’s. Allemaal om stropers af te schrikken en illegale “toeristen” uit Congo waarschijnlijk. We rijden een groot vluchtelingn kamp voorbij. Het informatie centrum van het park stelt niet zo veel voor. Meer een plaats waar je een gids kan vinden voor een wandel of safari tochtje. We hebben alleen 2 soorten apen gezien, de baboon en de L’Hoest .

Na het park zien we ook de eerste theeplantages.

Bij het Kivu meer vinden we zowaar een plekje aan het water waar we gezelschap krijgen van heel veel kinderen die na onze wandeling in de omgeving  achter ons aankomen. S’Avonds komt de nachtwacht van het dorp vertellen dat we ons toch even moeten registreren bij de council van de gemeente. We kunnen via een whatsapp onze naam en paspoort nummer doorgeven en dan is het klaar.

De rit naar Kibuye gaat verder over een nieuwe asfaltweg. Deze slingert over en tussen de bergen door.  De weg loopt alleen door de grotere plaatsen. Bij de kleine dorpjes is een bushalte aan de rand van het dorp en staan de brommertaxi’s klaar om de mensen en hun vracht thuis te brengen. Of je gaat lopen. We rijden langs bananen-, thee- en koffieplantages. Grote velden suikerriet en mais. Allemaal verbouwd op terrassen. Ook hier wordt in de dalen rijst verbouwd.  Zelfs in de bermen worden nog voedsel verbouwd er is geen meter grond onbenut. De fietsers zijn hier beresterk, ze duwen zo 150 kg bananen op de fiets de berg op. Of fietsen met de varkens achterop omhoog.

En dan al die wandelaars nog met van alles op hun hoofden. Of ze wandelen met de koeien en varkens aan touw naar de markt. De beesten lopen met een touwtje om één van hun poten in plaats van om hun nek zoals dat bij ons gebruikelijk is. Er is hier en daar wat grond en stenen van de helling gegleden door de vele regenbuien en heeft de weg voor de helft bedolven. Er wordt hier met man en macht gewerkt om dit te verwijderen. Hebben we in heel Afrika nog nooit zo gezien. Het hele land is zo netjes en schoon, er zijn zelfs straatvegers.... De mensen willen hier wel werken. En overal zie je zo veeeeel kinderen en ook scholen gelukkig. In Kibuye slaan we af naar het Bethanië Hotel en camp en staan we weer op een mooi plekje aan het Kivu meer.

Van Kibuye gaan we verder naar Gisenyi, ook weer bergje op en af en heen en weer langs de bananen, suikerriet, cassave en maisvelden. De koffiestruiken staan hier vaak tussen de bananenbomen. We zien maar een enkele keer een heel veld met koffiestruiken.

Het laatste stuk is allemaal theestruiken in alle groentinten wat een mooi gezicht is. Langs de kant van de weg is het weer druk met wandelaars. De scholen  zijn net uitgekomen en de kinderen zijn allemaal onderweg naar huis. Er lopen hele kleine 3-4 jaar kinderen bij met een grote tas op de rug en zonder toezicht....... Ze moeten hier zichzelf redden, soms zie je een oudere broer of zus die een kleintje meeneemt. Hier geen moeders die brengen en halen met de auto. In Gisenyi nog wat groente en fruit op de markt gehaald en daarna geparkeerd bij Discover Rwanda hotel en camp.

Gisenyi ligt aan de grens met Congo met de stad Goma aan de Congolese kant. We wandelen tot de grens door een oude koloniale wijk. Het plan was om door de bergen naar Vulcano NP te rijden maar de wegen staan ons niet aan en er hangt nog steeds een dik wolkendek in de bergen en zul je dus niets zien van de omgeving. Dan maar via het asfalt verder maar Musanze en ook hier overal bewerkt land, mais, cassave, koffie, bananen en theevelden. We komen langs een melkfabriekje waar we verse melk kunnen kopen om yoghurt van te maken. Ze maken ook drinkyoghurt.

We parkeren bij Red Rocks campsite, een leuke plek in een mooie  tuin. We maken nog een wandeling en de fietstaxi brengt ons terug de berg op en hij hijgt niet, krijgt alleen een paar zweetdruppels op het hoofd.

Wat zijn de mensen hier sterk en super getraind!  En wat zijn wij dan een watjes.......... Dan is het zover dat we de grens overgaan naar Oeganda op 16 februair 2020. We hebben genoten van dit kleine land met z’n duizend heuvels en heel vriendelijke bevolking waar geen stukje grond onbenut is. Waar al die kinderen straks moeten wonen en waarvan ze moeten leven is ons een raadsel. We hoorden dat er een drie kinderen advies/beleid is maar of dat voldoende zal zijn........

Groetjes, en veel leesplezier!