Dakar 26 januari.  We zijn nu al bijna een week in Dakar op visumjacht voor de landen Mali, Ghana en Ivoorkust.

Op maandag  16 januari hebben we de verzekeringsmaatschappij MAR gevonden en kunnen we de Carte Brun regelen voor de CFA landen. De auto en motor zijn nu verzekerd voor 5 maanden en het kost ons € 230,--. Voor Ghana en Nigeria moeten we ter plekke nog iets regelen. Niet dat ze ooit iets zullen uitkeren maar je hebt dan geen gezeur bij alle politie check’s, geen reden om bekeuringen uit te delen.....  De volgende morgen gaan we dwars door de stad waar aan alle kanten marktkraampjes staan op weg naar het Parc National du Diawling. 

Het is druk in de stad en we zien al echte afrikaanse taferelen op de kruisingen. Overdwars op de weg gaan staan maar niet verder kunnen en drie rijen dik staan. Maar er is hier wel iemand die de chaos wat in het gareel krijgt en na een poosje is dit opgelost en kan een ieder eerst weer doorrijden.  We nemen de afslag Keur Massene naar het park. De weg is een zanderig, stoffig wasbord en we slenderen weer wat af. 

Maar wat een vogels komen we hier tegen, een pracht.  Lepelaars, flamingo’s, de zilver, blauwe reiger en zwarte ibis, de kleine koereiger, kievit, pleviersoorten, mooie zwart/witte vogeltjes en gele vogeltjes waar we de naam nog niet van hebben gevonden. De Sudan mus, glossy starling/spreeuw met lange staart, wrattenzwijnen, dromedarissen, ezels en er komt zelfs een otter voorbij. De krokodillen laten zich niet zien. De struiken worden wat groter en groener en er tussen staat gras, wat nu geel is. We overnachten bij een meer, waar het zwart ziet van vogels wat ganzen blijken te zijn.  Om 8 uur de volgende dag rijden we naar de grens en dan zien we ook nog neushoornvogels met de rode snavels. We zijn om half 10 bij de grens, de beambte wil € 10 euro hebben voor het uitstempelen..... we hebben geen geld meer, moeten in St Louis eerst naar de bank. We kunnen wel gaan het wordt niet geaccepteerd. Na een poosje wachten ga ik koffie zetten en dan duurt het niet lang meer of we krijgen kredit en moeten betalen als we terug komen, een fixer heeft de man verteld dat wij tijd hebben en niet zullen betalen. Half 11 klaar en we gaan de brug over naar de Senegalesen. Hier wordt alles correct afgehandeld, er viel ook niets te verdienen. De brug kost 12.550 CFA’s, we hebben een carnet  de passage en er worden 2 passavants van  CFA 2500 elk uitgeschreven. We hebben 48 uur om het carnet af te stempelen in Dakar. Dat is wel een beetje krap... We hebben de carte brun, verzekering al en na een uurtje is alles klaar. Geen fixers , geen gezeur over kado’s, ze hebben de camper niet eens bekeken.

 Gauw op naar St Louis. Senegal ziet er wat beter uit, er is een goede weg al zit die vol “speedbumps”  waardoor je tempo ernstig vertraagd wordt. Net na de grens zien we apen de weg oversteken en er scharrelt hier en daar ook een grondeekhoorntje in de berm.De huizen zien er ook wat luxer uit. 

 De weg loopt door St Louis en midden in de stad vinden we een parkeerplaats. We hebben  even eerder al geld gepind en willen nu nog een internetkaartje kopen. Maar het is zo druk bij Sonitel dat we dat maar vergeten en door gaan naar de Zebrabar camping waar we een plekje tussen/onder de bomen vinden. Zij kunnen voor je regelen dat je passavant verlengd kan worden in St Louis maar daar moet voor betaald worden  en zij waren niet duidelijk om hoeveel geld  het nu eigenlijk ging.  We hadden al gehoord dat je zo 150 euro lichter was....gaan we dus niet doen. Het was al met al niet een erg vlotte bedoening daar. 

We rijden morgen wel naar Dakar. De camping ziet er leuk uit en je zou hier best een aantal dagen kunnen vertoeven.  De volgende dag de watertank gevuld en om 9 uur waren we onderweg. Eerst een stuk zandweg daarna een goede asfaltweg met HOGE speedbumps. De weg loopt meestal dwars door dorpen en steden en als het even kan door de markt die uit allemaal kleine kraampjes bestaat met hetzelfde aanbod. We worden een paar keer aangehouden door de politie en men wil dan de passavant zien.

 We zien ook mooie Baobab bomen tussen de groene struiken en bomen staan. In enkele zitten nog vruchten en de meeste bomen zijn kaal. Er komen een paar nette lange afstands bussen voorbij, het lokale vervoer moet het met wat minder fraaie busjes doen. Ook is de ezelskar hier nog niet weg uit het straatbeeld. 

Ze weten hier nog niet wat ze met al het plastic afval moeten doen.... Het ligt overal verspreid in de dorpen en steden. Het laatste stuk is zowaar een snelweg! en die loopt tot in het centrum van Dakar. Hier nog een paar straten door het drukke verkeer naar Place de l’Independance  waar we al van verre zijn gezien en men ons naar een parkeerplaats lokt.... Het douanekantoor moet aan dit plein zitten maar ze hebben net pauze. We blijven nog wat bakkeleien met de parkeerwachter die 10000 cfa wil hebben. Arend gaat om 15.00 uur naar de douane en dat duurt maar en dat duurt maar... blijkt dat hij voor het carnet in de haven moest zijn. Dit kantoor verlengd alleen de passavant. In de haven nog een vertaler ingehuurd die we nog wat geld moeten brengen. Hij bezorgd ons ook een overnachtingsplek voor de nacht want we hebben zin meer in grote zoektochten. Het is dan 5 uur in de middag en we gaan nog op zoek naar een lekker koud biertje in de Casino supermarkt.                            En dan is de visa-jacht geopend. Eerst naar de Ambassade van Mali, die is dicht maandag terugkomen. Dan volgt Ivoorkust, die wil een aparte brief met het waarom we een visa willen. Normaal krijgen alleen ingezetenen van Senegal een visum.... We rijden dan naar de Casino in Seaplaza. We parkeren op de parking van Place de Souvenir die naast Seaplaza ligt. Het lijkt een open parking te zijn geen bewakers of parkeerwachters. Er staat wel bewaking bij het hek naar de zee toe en ook bij de toegang van Seaplaza staan bewakers. We gaan eerst op de motor naar de ambassade van Ghana kijken hoe het daar werkt. Hebben hetzelfde verhaal, ook eerst een brief schrijven. Maar na overleg met de ambassadeur kunnen we dit terplekke doen en de visum aanvraag in viervoud indienen. Pas foto’s erbij en als we ook een contact adres in Ghana hebben en alles ingevuld is wordt het nagekeken en gezegd dat we maandag het visum kunnen ophalen. TOP.  We hebben een internetkaartje en de rest van de middag kijken we wat rond op de Place de Souvenir, hier is een herdenkings -monument voor de slachtoffers van een boot die hier voor de kust is gezonken. 

Er is ruimte voor tentoonstellingen  en hier is ook het museum de la Femme” Henriétte Bathily”  een museum over alle belangrijke vrouwen van Senegal.  Nog een luxe biertje in het Radisson Bleu Hotel en dan terug naar onze parking. We blijven hier maar staan er is nog niemand geweest die zegt dat we weg moeten of dat er geld moet komen en we hebben mooi uitzicht op de zee waar de zwarte wouwen heen en weer vliegen.              

Het weekend wordt besteed met het aanbrengen van muskietengaas achter de koelkast en onder het dakluik. Er komen teveel muskieten binnen en als we zo langzamerhand in malariagebied komen moet alles zoveel mogelijk dicht zijn. 

Nog op de motor naar het meest Westelijke punt van Afrika, place les Almades en langs het grote bronzen beeld van vader,moeder en kind wat de samenwerking met een aantal Afrikaanse landen vertolkt. 

Zondag is het stil in Dakar en we maken een wandelingetje in de ambassadebuurt. Heel relaxt allemaal.  De volgende dag halen we het visum voor Ghana op en gaan gelijk door naar de Ambassade van Mali, 1 formuliertje, 2 pasfoto’s en morgen ophalen. S’Middags gaan we op de motor naar het centrum en rijden we over een best redelijke weg midden in de stad maar het is druk en aan beide kanten van de straat staan marktkraampjes dus het gaat langzaam. Ook al is het druk in de stad er wordt bijna niet getoeterd en iedereen rijdt heel beheerst. Op de drukke kruispunten staan overal politieagenten het verkeer te regelen. We kijken even in de haven waar de ferry naar Ils de Goree gaat.  Dinsdags halen we het visum voor Mali op en gaan dan naar de ambassade van Ivoorkust, met een brief. Die wordt bekeken en we kunnen gelijk de visumaanvraag invullen, 1 formulier en 1 foto. Maar hier kunnen ze niet zo snel leveren, het wordt vrijdag........Maar alleen dan hebben we voorlopig geen gedoe meer met visums. 

 De woensdag besteden we aan Ile de Goree. We gaan met de taxi naar de haven en kopen een ticket voor de boot. Een tochtje van 20 minuten en dan is daar een heerlijk eilandje, relaxt en er hangt een fijne sfeer hier.  Sommige van de koloniale gebouwen zien er goed onderhouden uit en/of zijn hotels  en restaurantjes geworden. Het beroemdste huis is La Maison des Esclaves, het slavenhuis dat door Nederlanders in 1776 is gebouwd.  Hier werden de slaven verhandeld en naar Amerika vervoerd. Eerder hadden de Nederlanders al een kasteel op het zuid puntje gebouwd maar daar is niet zo veel meer van te zien.

 Op het andere eind is het Franse fort te zien waar nu het historische museum een plaats heeft. Ook is het eiland door de Engelsen en de Portugesen bezet geweest. Het wordt nu vooral bezet gehouden door artiesten in alle soorten en maten. Maar het is ook nog een gewoon dorp met koeien, geiten en heel veel katten. Gezellige restaurantjes en een paar hotelletjes. Straatjes versierd met bloemen en planten. Het is zo’n plek waar je wel een klein huisje wilt om te wonen. Een heerlijke plek.  

De volgende dag gaan we eerst naar de markt om groente en fruit en nog wat bier van de casinosupermarkt. Arend smeert nog wat punten van de truck.

Morgen nog wat water tappen, het visum ophalen en dan gaan we de stad uit.